Eind vorig seizoen liep FC de Rakt net promotie naar de derde klasse mis. Jammer, maar het was toch een seizoen om trots op te zijn, zegt Langenhuijzen. “Toen ik begon bij FC de Rakt was aanwezig zijn op zondag al voldoende om in het eerste elftal te kunnen spelen. De vraag was toen niet of we zouden verliezen, maar met hoeveel.”
Langenhuijzen debuteerde eind 2005 en werd in zijn eerste wedstrijd gewisseld voor mij (andere Bart). Het was een andere tijd met een club die nog volledig opgebouwd moest worden. Na zijn debuut kon alleen een zware kruisbandblessure hem voor lange tijd uit het eerste elftal houden. “Ik heb zo goed als altijd gespeeld sinds mijn debuut. Al heb ik ook nog wat hoofdblessures gehad (Bart speelde jarenlang met een soort van helm).”
Samen gegroeid
Gewanhoopt heeft Langenhuijzen echter nooit. “Het was in die tijd soms niet leuk, maar binnen een paar jaar werd het eerste gevormd door de eerste echte jeugdlichting. Langzaamaan ontworstelden we ons van de laatste plaatsen in de zesde klasse. Op het moment dat we met een jonge ploeg mee gingen strijden om promotie wist ik dat het goed zou komen. Je kunt zeggen dat de ontwikkeling van de club en van mij als speler echt samen op loopt.”
Met zijn 32 jaar is hij nu een van de oudjes in het eerste elftal. Maar hij is fitter dan ooit. Gaat hij de 400 wedstrijden in het eerste ook nog halen? “Nou zover kijk ik niet vooruit. Ik bekijk het van jaar tot jaar. Zolang ik fit blijf en die jonge gastjes me niet aan alle kanten voorbijlopen blijf ik in het eerste. Maar op de dag dat het niet meer gaat, ga ik lekker in het zevende voetballen. Daar is een plekje voor mij gereserveerd.”
Perfecte combinatie
De docent maatschappijleer op het Udens College vormt in het eerste het centrale verdedigingsduo samen met Rik van den Boom. “Wij voetballen nu drie jaar samen en voelen elkaar perfect aan. We hebben aan een half woord genoeg en versterken elkaar.” Onder leiding van Eus Marijnissen wordt dit jaar de jacht op promotie ingezet. “Ik denk dat wij een goed team hebben dat bovenin kan meespelen. Maar vorig jaar waren wij de enige promovendus, nu zijn we een van de favorieten. Dat is toch anders voetballen. Het is voor ons prettig dat we met Eus een heel ervaren trainer hebben (ex-professional Marijnissen trainde onder meer het eerste elftal van Udi’19), hij kan vaak met kleine omzettingen een wedstrijd doen kantelen.”
Marijnissen is voor Langenhuijzen de beste trainer die hij gehad heeft. “Dat zeg ik niet om te slijmen. Maar we hebben in het verleden ook meerdere types gehad die niet verder kwamen dan: 'Komop jongens, harder werken en vechten voor iedere bal'. Marijnissen is fanatiek, de trainingen zijn leuk en hij weet het goed aan te passen naar ons niveau, dat toch wat lager ligt dan hij gewend was. Daarnaast is hij een prettig persoon en echt een sieraad voor de club.”
De beste collega centrale verdediger was Ricardo Verbeek. “Die heeft maar één seizoen bij ons gespeeld. We noemden hem de olifant, vanwege een tatoeage die ons daaraan deed denken. Ricardo was wat ouder en erg goed, precies wat we toen met een jong team nodig hadden.”
PEC Zwolle
Hoe zou Langenhuijzen, die dit seizoen op de vrijdagavonden regelmatig in het PEC stadion in Zwolle op de tribune de lokale profclub zit aan te moedigen, zichzelf omschrijven voor degene die hem nooit hebben zien voetballen? “Het is altijd gevaarlijk om je te vergelijken met een profvoetballer, want zo goed ben ik zeker niet, maar ik word qua stijl weleens vergeleken met Chiellini. Ik ben misschien voetballend een van de mindere, maar dat compenseer ik met duelkracht en winnaarsmentaliteit; ik kan enorm genieten van een goede sliding of bal van de lijn.”
Er is één klein gemis op het palmares van Langenhuijzen; een kampioenschap. “In het coronajaar waren we goed op weg, maar dat seizoen werd niet uitgespeeld. De promoties waren natuurlijk ook bijzonder, maar het zou wel echt ultiem zijn om nog een keer kampioen te worden. Al speel ik liever in de vierde klasse om promotie, dan in de vijfde klasse om de titel.”
Betrokken
Hoe het leven ná het voetballen in het eerste eruitziet, weet hij niet. “Maar ik zal zeker bij de club betrokken blijven. Vooralsnog heb ik geen ambities om zelf bijvoorbeeld trainer of coach te worden.”
Met vrouw Maud als fanatiek én trouw supporter (haar broer speelt ook in het eerste) geniet hij voorlopig eerst nog van het zelf voetballen. “We hebben een hartstikke leuk team, dat echt goede jeugd erbij heeft gekregen. Die zijn erg competitief, maar houden ook van gezelligheid. Dat aspect van De Rakt is gelukkig nooit veranderd, het moet ook leuk zijn. Terugdenkend aan die eerste seizoenen is het haast niet voor te stellen dat nu echt goede jongens uit de regio zich bij ons melden voor het eerste elftal. Dat is het bewijs dat de club echt veel stappen gezet heeft.”
