Debuut
Robert maakte in het seizoen 2008/2009 zijn debuut in het vaandelteam van FC De Rakt. Een wereld van verschil tussen dat team en het team waarin hij nu speelt. De trainer die hem liet debuteren was Leo Kats. Robert weet nog het moment toen hij gevraagd werd om mee te spelen met het eerste. "Ik weet nog goed dat ik mij moest melden bij het eerste. Ik was destijds laatste jaar A en deed al wekelijks mee met verschillende lagere senioren elftallen. Toen het eerste, dát was wat ik wilde. Die donderdag na de training kwam Leo naar mij toe kwam en zei dat ik bij de selectie zat voor de wedstrijd tegen OKSV." Robert zou die wedstrijd tegen OKSV ook zijn debuut maken. Alleen werd het niet zijn gehoopte droomdebuut. Bij een achterstond van 0-7 mocht Robert invallen. "Ik kreeg als opdracht van Leo om maar een beetje in de weg te lopen. Bij 0-7 kan je ook niet veel anders doen."
Aanvoerder
Na het seizoen als laatste jaar A werd Robert overgeheveld naar de selectie van FC De Rakt, samen met onder andere Guus van Kessel. "Guus en ik zijn samen opgegroeid als "buurjongens". Ik uit Loo en hij van Bedaf. Hij is een van de betere spelers met wie ik samen heb gespeeld. Als Guus de bal voor zijn linker kreeg, kon je hem al vaak tellen. Helaas voetbalt hij niet meer bij ons, omdat hij woonachtig is in het noorden van het land." Bart Langenhuijzen is de speler met wie Robert het langst heeft gevoetbald in het eerste. "Hij is mijn maatje in het veld, we weten precies wat we aan elkaar hebben." Na enkele jaren werd Robert zelfs aanvoerder van het team. "Mario van Berkom vond dat ik andere spelers beter maakte door ze te coachen en zich goed te laten positioneren in het veld. Al denk ik dat het voor de spelers en toeschouwers soms tot vervelens toe was, maar met praten kon je wel veel dingen oplossen", verklaart Robert. Uiteindelijk is hij vijf jaar aanvoerder geweest van het eerste elftal.
Trainerswisselingen
In de loop der jaren heeft Robert veel trainers zien komen en gaan. Maar er is één trainer die er met kop en schouders bovenuit steekt volgens hem. "De beste trainer is zonder meer Eus Marijnissen. Niet zozeer omdat hij nu de trainer is, maar hij heeft zoveel ervaring. Eus heeft jarenlang in de Eredivisie gespeeld en heeft amateurclubs getraind op het hoogste niveau. Dat zie je terug in zijn oefenstof. Hij kon in de zomer naar clubs van een veel hoger niveau dan FC De Rakt, maar hij koos toen verrassend voor ons. Het is mooi om te zien dat hij nog steeds zoveel enthousiasme en beleving heeft."
Door de vele wisselingen was het vaak de vraag of Robert zijn plek kon behouden in het elftal. Geregeld werd hij gezien als een van de zwakste schakels binnen het elftal. "Voetballend ben ik zeker niet de beste, dat is het eerste wat ik toe zal geven. Door het te compenseren met coaching, inzet en strijd ben ik toch maar een van de weinige spelers die 200 wedstrijden heeft gespeeld in het eerste elftal. Ik had misschien al wel veel meer wedstrijden kunnen spelen, maar vanwege een kruisbandblessure heb ik 1,5 jaar niet kunnen voetballen. Dankzij fysiotherapeut Niels Langens van Wolbert Fysio ben ik sterker dan ooit teruggekomen. Ik zeg altijd maar zo: Mentaliteit is ook kwaliteit."
Gele kaarten
Ondanks zijn vaak goede band met scheidsrechters werd hij ook regelmatig op de bon geslingerd. "Dat klopt, een kaart of 5 à 6 per seizoen heb ik wel gehaald". Maar ach, dat hoort erbij. Ik moet wel zeggen dat ik nog nooit een rode heb gehad, dus is wist wel degelijk wanneer ik moest stoppen!" Als voorbeeld van mijn goede gedrag kreeg ik zelfs eens van de scheidsrechter zijn muntjes om in de kantine wat te gaan drinken, zo"n sportieve aanvoerder!"
Toekomst
"Ik heb ooit gezegd tegen voormalig eerste-elftal-speler Erik Sanders (214 wedstrijden in het eerste, en de nieuwe voorzitter) dat ik hem ooit ga inhalen. Ik ben een heel eind, dus wie weet. Ik weet echter nog niet wat de toekomst gaat brengen. Wat lager gaan voetballen bij mijn kameraden lijkt me ook wel wat, maar ik weet het nog niet, ik bekijk het allemaal per wedstrijd."
